سیستم تهاجمی ۶-۳

سیستم تهاجمی 6-3 چیست؟

تیم های والیبال نوپا یا جدید معمولاً با استفاده از ابتدایی ترین سیستم ها شروع به کار می کنند. یکی از گزینه هایی که باید هنگام مربیگری یک تیم جوان در نظر گرفت، استفاده از سیستم 6-3 در والیبال است. این به ندرت در سطوح بالاتر بازی استفاده می شود، اما می تواند یک گزینه عالی برای تیم های در حال توسعه باشد که هنوز می خواهند یک مزیت رقابتی پیدا کنند. این به بازیکنان اجازه می‌دهد تا طیف وسیعی از مهارت‌ها را توسعه دهند و در حین معرفی اولین مرحله از تخصص در پست پاسور ، سازگار باشند.

یکی از مشکلاتی که در والیبال در سطح جوانان رخ می دهد، تخصص بیش از حد در سنین بسیار پایین است. زمانی که بازیکنی هنوز در حال یادگیری بازی است، محدود کردن تکرارها به مهارت‌های خاص (مثلاً اجازه ندادن به «سرعتی ها» برای دریافت کردن یا «لیبروها» و «پاسورها» برای حمله) درک کلی او را از بازی محدود می‌کند. بخشی از فرآیند یادگیری برای هر بازیکنی این است که هر مهارت را احساس کند و مهارت را در یک موقعیت رقابتی به کار گیرد. برای گسترش دانش و درک والیبال بازیکنان باید همه کاره ساخته شوند.

سیستم 6-3 فراهم کردن فرصت هایی برای چندین بازیکن برای تمرین تمام جنبه های بازی و افزایش اعتماد به نفس در یک محیط رقابتی به این روند کمک می کند.

چرخش 6-3 دروالیبال چگونه انجام میشود؟

هنگام استفاده از حمله 6-3 در والیبال، ترکیب اولیه از 3 بازیکن تشکیل می شود که به عنوان پاسور/مهاجم و 3 بازیکن فقط به عنوان مهاجم تعیین می شوند. بازیکنان به طور متناوب در ترکیب در زمین قرار می گیرند تا دو بازیکن هم پست هرگز در کنار یکدیگر قرار نگیرند و به همین ترتیب، دو مهاجم هرگز در کنار یکدیگر نباشند. مفهوم اصلی که پشت این سیستم است که بازیکنان در طول رالی موقعیت خود را تغییر نخواهند داد. آنها در همان موقعیتی می مانند که از آن نقطه شروع می کنند و هر نقشی را که برای آن موقعیت خاص تعیین شده است، انجام می دهندمثلا پاسوری که به منطقه 4 رسید نقش مهاجم را داشته باشد،اگر منطقه 2 یا 3 رسید نقش پاسور را داشته باشد و اگر به سه منطقه عقب زمین رفت دریافت کند.

دو راه برای اجرای این نوع سیستم وجود دارد:

1) هنگامی که یکی از بازیکنان پاسور/مهاجم در منطقه 1 یا منطقه 6 باشد، نقش پاسور را ایفا کند. این منجر به داشتن سه مهاجم ردیف اول در همه چرخش ها میشود.

تصویری از چرخش 6-3 در والیبال
2) هنگامی که یکی از بازیکنان پاسور/مهاجم در منطقه 2 یا منطقه 3 باشد، آن بازیکن پاسور تعیین شده است. این منجر به داشتن تنها دو مهاجم تهاجمی در همه چرخش ها میشود .

تصویری از سیستم 6-3 در والیبال
خلاصه سیستم 6-3
✔️تیم متشکل از 3 بازیکن است که هم پاس می دهندو هم حمله می کنند و 3 بازیکن که فقط حمله می کنند.
✔️هر پاسور/ مهاجم برای دو چرخش متوالی میتوانند پاس دهند.
✔️همه بازیکنان می‌توانند در همه چرخش ها بدون جابجایی با بازیکنی مثل لیبرو داخل زمین بمانند.
مزایای سیستم تهاجمی 6-3
اگرچه این سیستم اولین مرحله توسعه به سمت «تخصص پست ها» است، بازیکنان همچنان می‌توانند جنبه‌های مختلف بازی را تجربه و تمرین کنند، در حالی که هنوز می‌توانند رقابت کنند. آموزش همه مهارت ها برای توسعه عالی است، اما در یک سناریوی بازی، عوامل بیشتری وجود دارد که باید در نظر گرفته شود، مانند توانایی واکنش به نقشه بازی حریف و حل مشکل، چیزی که همیشه در تمرین ها برای مهارت تکرار نمی شود.
در مسابقه، بازیکنان نه تنها باید مهارت ها را به طور موثر اجرا کنند، بلکه باید یاد بگیرند که به طور موثر با هم تیمی ها ارتباط برقرار کنند. آنها باید جنبه هایی مانند خونسردی فردی و رهبری را توسعه دهند. با استفاده از این سیستم 6-3 برای تیم هایی که هنوز در حال توسعه هستند، می توان پیچیدگی سیستم هایی را که تیم های سطح بالاتر اجرا می کنند محدود کرد. بازیکنان می توانند دقیقاً بدانند که دقیقاً چه نقشی را باید ایفا کنند فقط با دانستن اینکه در چه موقعیتی در زمین قرار دارند. این بدان معنی است که آنها نگران سیستم های پیچیده تر در یک محیط استرس زا نیستند و فقط می توانند روی حضور در بازی تمرکز کنند.

از نظر پست پاسور، این سیستم می پذیرد که تیم در حال توسعه بعید است که یک پاسور با کیفیت بالا داشته باشد که حملات منظم داشته باشد، بلکه بر توسعه سه پاسور تمرکز دارد.

سیستم 6-3 همچنین به مربیان این امکان را می دهد که ببینند بازیکنانی که فقط نقش مهاجم را دارند از کجا راحت ترین حمله را دارند. با عبور مهاجمان از هر سه منطقه روی تور(۲،۳،۴)، زمانی که زمان تخصصی شدن فرا می رسد و بازیکنان پیشرفته تر می شوند، مربیان می توانند بازیکنان را در نقش های مختلف ببینند و متوجه آن شوند که واقعا در چه پستی مناسب است. قد بلند و پاهای سریعی دارد تا بتواند به عنوان مدافع میانی تخصصی شودیا مهاجم توانایی است و در قطر پاسور آماده تخصصی شدن دارد. این به مربیان اجازه می دهد تا تصمیمات آگاهانه تری در مورد بهترین مسیرها برای ورزشکاران خود بگیرند تا از نقاط قوت خود استفاده کنند.

خلاصه مزایا:

✔️سه پاسور در حال توسعه هستند.
✔️بازیکنان می توانند چندین مهارت را یاد بگیرند و تمرین کنند، همه بازیکنان دریافت می کنند، دفاع می کنند، توپگیری می کنند، حمله می کنند. پاس به تنها مهارت منزوی تبدیل می شود که فقط برخی از بازیکنان آن را تمرین می کنند.
✔️بسیار ساده – بدون حابجایی در دفاع و توپگیری(منظور این است نیازی نیست در جای تخصصی دفاع یا توپگیری کنند)
✔️راهی برای ورود به مسابقات و اجازه دادن به بازیکنان برای رشد بدون افزودن پیچیدگی به محیط رقابتی
✔️مربیان می توانند در یک محیط رقابتی ببینند که بازیکنان در چه نوع حمله ای خوب هستند تا بعداً در پیشرفت بازیکنان متخصص شوند.

معایب سیستم تهاجمی 6-3:

در مراحل توسعه بازی در بازیکنان آماتور، داشتن 3 پاسور مختلف بزرگترین مشکل نیست. با این حال، زمانی که تعداد پاسور ها زیاد میشود ،احتمالا ریتم هم دائما در حال تغییر باشد و این نیاز به هماهنگی بالای مهاجمین با پاسور را دارد.

با نگاهی به برنامه‌ریزی تمرین، در مراحل رشد بازیکن، احتمال بیشتری وجود دارد که مهارت‌ها را جدا کرده و به صورت جداگانه روی آن‌ها کار کنید، بنابراین زمان خواهید داشت تا هر یک از مهارت‌های فردی را برای همه بازیکنان خود توسعه دهید. با این حال، هنگامی که تیم ها در طول یک فصل شروع به توسعه می کنند، این احتمال وجود دارد که شما همچنان به تکرار مهارت های فردی نیاز داشته باشید، اما باید حجم کار را با تمرین های مربوط به تیم متعادل کنید. یک مربی برای برنامه‌ریزی مؤثر تمرین‌هایی که به نفع کل تیم است، به جای اینکه بتواند تمرین‌های متعددی برای انواع بازیکنان متخصص داشته باشد، به آگاهی بیشتری نیاز دارد.

با تخصص، تمایل به داشتن مسئولیت های رهبری وجود دارد. به عنوان مثال، هنگام اجرای یک سیستم با یک پاسور در زمین، وظیفه آنها اجرای یکپارچه دستورالعمل های مربی است. هنگامی که یک لیبرو در زمین وجود دارد، این بازیکن کنترل دریافت سرویس را به دست می گیرد و اطمینان می دهد که همه دریافت کننده ها دیگر در جای درست هستند. با سیستم 6-3، یک مشکل بالقوه این است که بازیکنان باید در نقش‌های رهبری قدم بردارند، بدون اینکه آنها لزوماً بر اساس این موقعیت تعریف شده باشند. بازیکنان باید به توانایی های خود اطمینان داشته باشند تا بتوانند در زمین صحبت کنند و به سایر ورزشکاران اطراف خود کمک کنند. اغلب زمانی که یک بازی مطابق با یک تیم پیش نمی رود، یکی از اولین چیزهایی که ناپدید می شود ارتباط است. فقط چیزی که باید از آن آگاه بود.

در حالی که جنبه مثبت عدم نیاز به تعویض موقعیت ،زمانی که توپ در بازی است وجود دارد، بازیکنان باید نقشی را که باید در موقعیت خود در زمین بازی کنند را درک کنند. به خصوص در مورد بازیکنانی که پاسور/مهاجم هستند.زمانی که از بازی به عنوان مهاجم به پاسور و برعکس تغییر می کنند، باید درک کافی از بازی وجود داشته باشد تا سیستم روان کار کند. این همچنین مستلزم آن است که پاسور ها بتوانند از هر دو موقعیت 2 و 3 پاس بدهند، به این معنی که فاصله تا مهاجمان متفاوت است و بنابراین آنها باید تفاوت‌های پاس ها را درک کنند.

خلاصه معایب:

✔️سه پاسور مختلف به معنای 3 ریتم بالقوه مختلف است.پس پاسورها و مهاجمین باید با هم هماهنگ شوند.
✔️فقدان یک اسپکر تاثیر گذار در منطقه ۴ و ۲.
✔️بازیکنان باید بدانند و درک کنند که در هر پستی در زمین چه نقشی ایفا می کنند.
✔️پاسور ها باید از دو موقعیت مختلف در زمین مسابقه پاس بدهند.
چه سبک تیمی ممکن است از اجرای سیستم 6-3 سود ببرد؟
من شخصاً از طرفداران واقعی مفهوم این سیستم برای تیم های در حال توسعه هستم. یکی از بهترین راه‌ها برای درک چگونگی ایفای نقش در تیم یا دانستن اینکه هم‌تیمی‌هایتان از شما چه نیازی دارند این است که همه موقعیت‌ها را بازی کنید تا بدانید هر متغیر چگونه روی آن موقعیت خاص تأثیر می‌گذارد. به عنوان مثال، به عنوان یک مهاجم چپ دست، وقتی در منطقه 4 بازی می کنم، پاس بلندتری را ترجیح می دهم. با این حال، این همیشه مفهومی نیست که بتوانم آن را به پاسور ها برسانم، زیرا آنها مشکلاتی را که ممکن است با پاس های پایین‌تر با آن مواجه شوم، تجربه نکرده‌اند. با بازی در تمام پست ها و یادگیری همه مهارت ها، بازیکنان سازگارتر هستند و باید بازخورد بیشتری از هم تیمی ها و مربیان خود داشته باشند، این مهارت ارزشمندی است.

این سیستم همچنین ایده خوبی برای تیم‌هایی است که می‌خواهند نقاط قوت ورزشکاران خود را درک کنند تا بعداً تخصص پیدا کنند. مربیان می‌توانند مهاجمان خود را از طریق موقعیت‌های مختلف در زمین مشاهده کنند و می‌توانند ببینند کدام بازیکن در پاس دادن مهارت بیشتری دارد. آنها همچنین می توانند شروع کنند به اینکه ببینند چه کسی مسئولیت رهبری را بر عهده می گیرد .

این سیستم همچنین برای تیم‌هایی مناسب است که بازیکنانی دارند که می‌توانند به‌طور معقولی به توپ‌ها ضربه بزنند یا توپ را پاس بدهند، اما هنوز قادر به اجرای یک حمله پیچیده‌تر نیستند، یا باید به آرامی برای چنین نقشی تشویق شوند. این امکان وجود دارد که اطلاعات یا حجم کاری یک پاسور را با تنظیم چرخش های کمتر محدود کنید و شروع به اشاره به جزئیات دقیق موقعیت، مانند انواع مختلف پاس ها کنید،تنوع در سرعت و آنچه مهاجمان مختلف به آن نیاز دارند .