بهترین پاداش برای یک بازیکن والیبال

چه هدیه‌هایی می‌توانید به فرزندانتان بدهید تا به او در پیشرفت در والیبال کمک کند؟

برخی از آن‌ها می‌خواهند فرزندشان را به سطح بالاتری برسانند، و برخی دیگر می‌خواهند از فرزندشان حمایت کنند چون او با ناامیدی از سطح اول یا بعدی برنامه والیبال کنار گذاشته شده است.
بهترین هدیه‌ها برای یک بازیکن والیبال این‌ها هستند:
هدیه‌ی بازی (The Gift of Play)
هدیه‌ی مبارزه و تلاش (The Gift of Struggle)
هدیه‌ی یک ورزش مادام‌العمر (The Gift of a Lifetime Sport)
هدیه‌ی حمایت بی‌قید و شرط (The Gift of Unconditional Support)
در USA Volleyball، ما امیدواریم که همه‌ی این هدیه‌ها به پسر یا دختر شما داده شوند،
در حالی که آن‌ها این ورزش چالش‌برانگیز، اما کاملاً تیمی را یاد می‌گیرند.

هدیه‌ی بازی (The Gift of Play)

اگر توری برپا کنید، بیشتر پسرها شروع به بازی می‌کنند.
اما تعداد زیادی از دخترها منتظر می‌مانند تا کسی بیاید و به آن‌ها بگوید باید چه کاری انجام دهند ،چه تمرین باشد، چه چیز دیگر.

وقتی کسی یک ورزشکار است، این واژه هیچ‌گونه جنسیتی ندارد؛
نه “athleteos” (ورزشکار مرد) داریم و نه “athleteas” (ورزشکار زن).
ورزشکاران عاشق بازی کردن هستند، پس بیایید کمک کنیم تا یک سنت جدید شکل بگیرد:
بازی کردن بدون حضور مربی، بازی خودجوش (spontaneous play).

بهترین راه برای اجرای این ایده:

یک تور در حیاط خانه نصب کنید و بگذارید بچه‌ها بیایند و بازی کنند.
حیاط ندارید؟ یک تور قابل‌حمل تهیه کنید و آن را به پارک ببرید ،با فرزندتان بازی کنید یا فقط تماشایشان کنید که چطور بازی می‌کنند.
میستی می‌ترینور (Misty May-Treanor) در کودکی سال‌ها همراه با پدرش در قالب بازی‌های مختلط (پسر و دختر) بازی می‌کرد
کارچ کرایلی (Karch Kiraly) نیز همین‌طور با پدرش.
آن مدال‌های طلای المپیک، همه با هدیه‌ی بازی شروع شدند.
در این هدیه، یک «امتیاز یادگیری سریع‌تر» هم نهفته است:
بازی دوبل (دو نفره) باعث می‌شود والیبال را سریع‌تر از بازی شش‌نفره یاد بگیرید و بازی با بازیکنان مُسِن‌تر یا باتجربه‌تر، مهارت شما را در خواندن بازی و واکنش سریع‌تر افزایش می‌دهد ،به‌همراه یادگیری برخی از حرکات «زیرکانه» و ترفندآمیز.

انسون دورانس یک مربی فوتبال است که طی ۳۰ سال گذشته بیش از ۲۰ عنوان قهرمانی ملی NCAA را کسب کرده است. کتاب او با عنوان چشم‌انداز یک قهرمان بهترین کتابی است که تاکنون برای یک بازیکن تیمی خوانده‌ام؛ کسی که می‌خواهد بداند چطور می‌تواند به عضوی بهتر برای تیم تبدیل شود. الهام‌ بخش عنوان این کتاب، صحنه‌ای بود که او بازیکنی را تنها در زمین، زیر باران دید که مشغول تمرین بود. او می‌نویسد:«چشم‌انداز یک قهرمان، ورزشکاری است که وقتی هیچ‌کس تماشایش نمی‌کند، تنها و غرق در عرق، در حال تمرین است.»
آن بازیکن، اسطوره فوتبال، میا هم بود.

خانواده ون زویتن به‌خوبی منظور ما را درک می‌کنند. آن‌ها در وست‌ پالم‌ بیچ و در نزدیکی ساحل زندگی می‌کنند، اما یک زمین والیبال ساحلی مجهز به نور در حیاط پشتی خانه‌شان ساخته‌اند. سه بازیکن سطح جهانی FIVB از این خانواده برخاسته‌اند، از جمله مارک، که در سال ۲۰۰۵ مدال نقره مسابقات جهانی زیر ۱۹ سال را کسب کرد و عنوان «آقای والیبال فلوریدا» در سالن را نیز به‌دست آورد. ستاره AVP، فیل دالهاسر، و دیگر بازیکنان بااستعداد AVP نیز فعالیت حرفه‌ای خود را در همین زمین آغاز کردند. خانواده هم هر وقت نیاز باشد چراغ‌ها را روشن می‌کنند و اجازه می‌دهند بازیکنان بازی کنند.

در نبراسکا، یک تیم والیبال قهرمان ایالتی وجود دارد که مربی‌اش از دانش‌آموزان دبیرستان‌های مختلف دعوت می‌کند تا در زمینی که در حیاط پشتی خانه‌اش ساخته، روی دوازده زمین چمنی بازی کنند. در عصرهای تابستان، بچه‌ها به‌صورت دو نفره یا چهار نفره بازی می‌کنند ،بدون مربی‌گری، فقط بازی کردنِ خود بازیکنان. اگر والدین هم بمانند، روی ایوان پشتی خانه با لیموناد یا چای یخ‌زده وقت می‌گذرانند، و این‌گونه جامعه والیبال بیشتر شکل می‌گیرد. ما باید هدیه‌ی بازی را بدون مربی‌گری، به‌صورت خودجوش و با هدایت خود بچه‌ها، به آن‌ها بدهیم.

نمونه‌ی دیگری در کلرادو اسپرینگز وجود دارد، جایی که در برنامه‌ی ناحیه آموزشی شماره ۱۱، در برخی مدارس ۹۰ دانش‌آموز برای تیم والیبال امتحان می‌دهند و تنها ۲۴ نفر به تیم‌های A و B راه پیدا می‌کنند. والدین قدم پیش گذاشتند و با همکاری بخش پارک‌ها و تفریحات، تیم‌های “C”، “D” و “E” را تشکیل دادند و هفته‌ای یک‌بار آن‌ها را مربی‌گری کردند. این تیم‌ها شنبه صبح‌ها با تیم‌هایی از دیگر مدارس که بازیکنانشان نیز انتخاب نشده بودند، مسابقه می‌دادند. سال بعد، همین بازیکنان «رد شده» توانستند به تیم A راه پیدا کنند، چون فرصت بازی کردن به آن‌ها داده شده بود.

جان کوک ارزش «هدیه‌ی بازی» را به‌خوبی می‌داند. او در دانشگاه نبراسکا، که یکی از برنامه‌های همیشگی در جمع ۱۰ تیم برتر والیبال زنان NCAA است، یک زمین والیبال ساحلی با استاندارد بین‌المللی ساخت تا بازیکنان در فصل تعطیلی، صرفاً برای تفریح و لذت، بازی کنند

در اصل، همه‌چیز به تعداد «تماس‌های شبیه به بازی در هر ساعت» برمی‌گردد که فرزند شما در تمرین به‌دست می‌آورد، و همچنین به هدیه دادن هزاران تماس حیاتی دیگر در طول فصل، از طریق فرصت بازی آزاد با سایر بازیکنانی که عاشق والیبال هستند.
بسیاری از والدین در مورد تکنیک‌هایی که فرزندشان در حال یادگیری آن‌هاست یا ضعف‌هایی که ممکن است در مهارت‌هایشان نشان دهند صحبت می‌کنند. آن‌چه آن‌ها متوجه نمی‌شوند این است که تکنیک‌های ورزش ما نسبتاً ساده، قابل درک و به‌راحتی قابل یادگیری هستند.
چالش اصلی، یادگیری مهم‌ترین مهارت در والیبال است: «خواندن بازی». بخش بزرگی از اشتباهاتی که در بازی از فرزندتان می‌بینید، ناشی از این است که در زمان نامناسب در مکان نامناسب قرار دارند. آن‌ها می‌توانند انتخاب کنند که از نظر تکنیکی خوب به نظر برسند ولی توپ را از دست بدهند، یا به‌نظر خارج از موقعیت باشند اما در واقع توپ را به‌درستی بازی کنند.

من صدها بازی یک نفره در برابر شش نفر انجام داده‌ام و به‌جز یکی، در همه آن‌ها پیروز شده‌ام ،حتی در حالی که به حریفانم ده امتیاز داده‌ام. دلیل پیروزی من این نیست که شش برابر بلندقدتر، قوی‌تر یا از نظر فنی ماهرتر هستم، چون چنین نیستم. من برنده می‌شوم چون مهارت‌های لازم در خواندن بازی و پیش‌بینی حرکات را دارم؛ مهارت‌هایی که با انجام مداوم بازی و شناخت رفتار بازیکنان نوجوان به‌دست آورده‌ام. مردی هست که از راه به چالش کشیدن مدارس برای بازی یک‌نفره در برابر هر تعداد بازیکن امرار معاش می‌کند. او در تمام مسابقه‌ها پیروز می‌شود، سپس برای کل دانش‌آموزان درباره‌ی قدرت یک نفر سخنرانی می‌کند.

هدیه‌ی تقلا و مبارزه

ورزش یکی از معدود عرصه‌هایی است که فرزندتان در آن فرصت تجربه‌ی تقلا و مبارزه را پیدا می‌کند، و با انتخاب یک ورزش خاص با بازگشت توپ (مانند والیبال)، این چالش‌ها شدیدتر هم خواهد شد. اگر دیدن تقلا و سختی کشیدن فرزندتان برایتان ناخوشایند است، دو راه ساده پیشِ‌رو دارید: یا او را از این ورزش دور نگه دارید، یا به تمرین‌ها و مسابقه‌هایش نروید. در غیر این صورت، لطفاً این واقعیت را بپذیرید که اگر برای تماشای تمرین یا بازی فرزندتان می‌روید، حتماً او را در حال تقلا و مبارزه خواهید دید.
با اجازه دادن به فرزندتان برای تقلا کردن، در واقع به او فرصت می‌دهید تا خودش راه‌حل پیدا کند. آن‌چه ما می‌خواهیم ببینیم، کودکانی هستند که پس از یک اشتباه، سرشان را به سمت نیمکت نمی‌چرخانند تا راه‌حل بگیرند، بلکه با اطمینان منتظر توپ بعدی می‌مانند. در بازی ساحلی، حتی به مربیان اجازه حضور در زمین داده نمی‌شود؛ بنابراین بازیکنان ۴۵ دقیقه پیش از بازی وارد زمین می‌شوند و مربیان به سکوها می‌روند و از آن‌جا بازی را تماشا می‌کنند.
شاید تعجب‌آور باشد که متوجه شویم در نیمی از تمام مسابقات و بازی‌های برگزارشده، یک تیم بازنده وجود دارد. هدیه‌ی واقعی، همین رقابت و تقلاست، چرا که بازیکنان در جریان آن از یکدیگر می‌آموزند.
فکر می‌کنید چه درصدی از بازی ذهنی است؟
با توجه به اینکه بخش بزرگی از بازی را ذهنیت تشکیل می‌دهد، به فرزندتان کمک کنید تا در این مهارت اساسی، یعنی مهارت ذهنی در بازی، توانمند شود. به او کمک کنید روی موفقیت‌هایش تمرکز کند. تمرکز و تشویق خود را بر دو زمینه‌ای بگذارید که فرزندتان واقعاً می‌تواند آن‌ها را کنترل کند: نگرش و تلاش.

هدیه‌ی یک ورزش برای تمام عمر

والیبال در ۲۱۹ کشور دنیا بازی می‌شود، که این تعداد حتی از شمار کشورهای عضو سازمان ملل نیز بیشتر است. در هر نقطه‌ای از جهان که سفر کنید، می‌توانید وارد زمین‌های سالنی یا ساحلی شوید و با مردم محلی بازی کنید. شاید زبان آن‌ها را ندانید، اما با مهارت‌هایی که از طریق رقابت به‌دست آورده‌اید، به زبان جهانی والیبال صحبت خواهید کرد.

این حمایت هم در کلام و هم در رفتار نمود پیدا می‌کند، چرا که زبان بدن بدون گفتن هیچ حرفی، پیام‌های زیادی را منتقل می‌کند. والیبال ورزشی نیست که بخواهد والدین را راضی کند. هیچ ابزار خاص یا گران‌قیمتی وجود ندارد که بتوانید بخرید تا به فرزندتان کمک کنید، و چون والیبال یک ورزش بازگشتی است، قرار گرفتن در مکان و زمان درست برای اجرای تکنیک صحیح، نیازمند زمان و تمرین زیادی است. اشتباه پیش خواهد آمد. زیاد. واقعاً زیاد. پس آرام باشید و روی چیزهایی که درست پیش می‌رود تمرکز کنید، چون همین‌ها هستند که باید در ذهن بمانند.

والیبال فرصتی است برای شما تا همان والد مهربان و بی‌قید و شرطی باشید که همیشه می‌خواستید باشید. اگر مربیِ فرزندتان در زمین در حال مربی‌گری باشد و شما هم در ماشین نقش مربی را برای او بازی کنید، در این صورت فرزندتان دیگر جایی امن برای آرامش نخواهد داشت و در نهایت، به حرف هیچ‌کدام از شما گوش نخواهد داد.

اما اگر شما بدون قید و شرط از فرزندتان حمایت کنید ،چه در برد، چه در باخت؛ چه در موفقیت، چه در شکست ،نه‌تنها رابطه‌تان با او عمیق‌تر می‌شود، بلکه به او کمک می‌کنید اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا کند و از درون قوی‌تر شود. در نتیجه، مربیان نیز می‌توانند هر بازیکن را بهتر به سمت بهترین عملکرد شخصی‌اش هدایت کنند. شما و مربی، در هماهنگی با یکدیگر، به فرزندتان کمک می‌کنید تا هر روز – چه در زمین بازی و چه در زندگی – سریع‌تر، بلندتر و قوی‌تر شود؛ با ایفای نقش والدینی که شریک مربی در این مسیر هستند.